“Tijdszone Vliegtuig”

Eindelijk is het dan zo ver: op naar de Filipijnen! Gezondheidszorg met beperkte tools en mogelijkheden, voor veelal onverzekerden waarvan ik alleen maar kan hopen dat ze wat Engels spreken. Terwijl de voorbereidingen een heleboel logische stappen leken, die ik zonder al te veel nadenken en moeilijkheden heb doorlopen, voelt het daadwerkelijke gáán ineens toch heel anders. Heb ik wel een idee waar ik aan begin? Ik realiseer me ineens hoeveel risico’s me als Nederlander tot op dit moment bespaard zijn gebleven. Overal schoon drinkwater, goede gezondheidszorg, duidelijke verkeersregels en veel ziektes waar ik gewoonweg nooit aan blootgesteld ben. Maar op weg naar het vliegtuig raak ik aan de praat met andere gezond gespannen soloreizigers en al vertellende raak ik ervan overtuigd dat dit was wat ik wilde: avontuur, uitdaging, verandering!

Om een jetlag zoveel mogelijk te tackelen heb ik besloten om in het eerste vliegtuig, dat om 22.00u vertrekt, te gaan slapen en in het tweede vliegtuig een dagritme aan te houden, om vervolgens in Manila te overnachten. Hier wordt door Etihad echter een stokje voor gestoken. Het ritme van een vliegtuig blijkt onafhankelijk van tijden of tijdszones. Met als gevolg dat ik na mijn kipsaté op Schiphol om 23.30u aan een Etihad maaltijd zit (gevolgd door thee om 00.15u, water om 1.00u en een muffin om 3.00u) en ’s ochtends om 8.30u (Nederlandse tijd) weer wakker gemaakt wordt voor kip, aardappelpuree en bonensalade. Wakker blíjven wordt echter allerminst gestimuleerd, want ook in deze vlucht gaan na het eten de lichten uit en de gordijnen dicht. Zodat in ieder geval iedereen aankomt met een jetlag. Wel zo eerlijk.

Manilla airport, wat een gekkenhuis. “Wait at the letter R” klonk vrij gemakkelijk vanuit Nederland, maar geen van de letters van het alfabet zie ik ergens terug. Stilstaan is geen optie, want bij elke blijk van twijfel schieten de mogelijke ‘taxichauffeurs’ mijn kant uit en dus blijf ik maar lopen tot ik uiteindelijk een enorme mensenmassa en, inderdaad, de letters van het alfabet tegenkom. Al wachtende raak ik aan de praat met een Amerikaans-Filipijnse vrouw, die wacht op haar familie. Als ze hoort wat ik ga doen herhaalt ze meerdere keren “God bless you” en iets over ‘heaven’. Ik twijfel of ik dit bemoedigend of beangstigend vind en dus glimlach ik maar naar haar. Even later is haar familie er en stapt ze in een grote schoolbus. Ze wijst lachend naar haar familie en ze zwaaien allemaal vrolijk naar me als ze langsrijden, maar even later staat ze ineens weer naast me, “May I give you a hug?” Waarom ook niet.

Bij aankomst in het bed&breakfast vraagt de eigenaresse me of ik een Filipijns ontbijt wil. Met mijn vermoeide hoofd knik ik, ontbijt ja. En zo zit ik de volgende ochtend in een overigens leeg B&B aan een bord witte rijst, vlees en vruchten waarvan ik niet weet welk onderdeel het eetbare deel is. Na een serie foto’s op verzoek met o.a. de eigenaresse en taxichauffeur ga ik eindelijk op weg naar mijn eindbestemming, Iloilo.